ชีวิตก่อนที่กระเป๋าเดินทางจะมีล้อเป็นอย่างไร?|เอียน แจ็ค

ช่วงปี 1990 กระแสการเดินทางเริ่มเปลี่ยนไปการเปลี่ยนแปลงก่อนหน้านี้มาพร้อมกับสิ่งประดิษฐ์ที่เป็นที่รู้จักกันดี: เมื่อเครื่องจักรไอน้ำที่คร่ำครวญเข้ามาแทนที่กงเกวียนที่คร่ำครวญ (หรือใบเรือที่กระพือปีก);ใบพัดที่หมุนวนเบี่ยงเบนไปแต่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่นี้มีความเป็นประชาธิปไตยและแพร่หลายมากขึ้นสามารถได้ยินได้ทุกที่ ในทุกตรอกซอกซอยและสถานที่ที่นักท่องเที่ยวมักรวมตัวกัน: ที่สถานีรถไฟ ในล็อบบี้โรงแรม ที่สนามบินฉันได้ยินมันบนถนนใกล้บ้านเกือบทั้งวันทั้งคืน แต่โดยเฉพาะในช่วงเช้าตรู่เมื่อผู้คนเดินทางไกล“Braddle, delirium, delirium, delirium, delirium, delirium” คือวิธีที่เด็กอิมเพรสชันนิสต์อธิบายไว้หากเราได้ยินเสียงนี้เมื่อ 30 ปีก่อน เราอาจจินตนาการถึงนักสเก็ตอินไลน์ที่ตื่นขึ้นในตอนเช้าเพื่อฝึกซ้อมตอนนี้อาจเป็นใครก็ได้: ทนายความสวมวิกและเอกสารทางกฎหมาย ครอบครัวที่เดินทางพร้อมกระเป๋าเดินทางเป็นเวลาสองสัปดาห์ในอัลการ์ฟเบาหรือหนัก ใหญ่หรือเล็ก กระเป๋าเดินทางอีกใบส่งเสียงดังผ่านรอยแตกบนทางเท้าระหว่างทางไปป้ายรถเมล์หรือรถไฟใต้ดิน
ชีวิตก่อนที่กระเป๋าเดินทางจะมีล้อเป็นอย่างไร?เช่นเดียวกับหลายๆ คนในรุ่นราวคราวเดียวกัน พ่อของฉันสวมกล่องกระดาษแข็งไว้ที่ไหล่ซ้ายเขาว่องไวเหมือนกะลาสีเรือ ราวกับว่าหีบหนักๆ จะหนักได้ไม่เกินนกแก้ว แม้ว่านั่นจะหมายความว่าเพื่ออรรถรสในการสนทนา จะต้องเดินไปทางขวาเสมอก่อนที่เขาจะตอบรับคำทักทายที่ไม่คาดคิดจากทางซ้าย เขาก็หันไปทางนั้นอย่างช้าๆและจงใจเหมือนม้าที่ปิดตาฉันไม่เคยเชี่ยวชาญเทคนิคการสะพายมันบนไหล่ของฉันเลย และคิดกับตัวเองว่าถ้ากระเป๋าเดินทางมีหูจับ มันก็ใช้ได้ แม้ว่าเหตุผลที่แท้จริงอาจเป็นเพราะฉันไม่แข็งแรงพอพ่อของฉันเดินได้ไกลโดยมีสัมภาระอยู่บนหลังเช้าวันอาทิตย์วันหนึ่ง เมื่อน้องชายของฉันกำลังกลับไปกองทัพอากาศหลังจากลากับครอบครัว ฉันจำได้ว่าต้องขับรถขึ้นเขาเป็นระยะทางสองไมล์ไปยังสถานีเมื่อไม่มีพาหนะอื่นให้บริการพ่อของฉันแบกกระเป๋า Duffel ของลูกชายไว้บนบ่ามันคล้ายกับกระเป๋าเป้ที่นักร้องประสานเสียงร้องในเพลง Jolly Wanderer ซึ่งฮิตติดท็อปเท็นในขณะนั้น
คนอื่นชอบเทคนิคอื่นภาพถ่ายตามท้องถนนแสดงให้เห็นเด็ก ๆ เข็นรถเข็นใส่กระเป๋าเดินทางในช่วงวันหยุด ขณะที่รถเข็นเด็กที่เบากว่าวางอยู่ในอ้อมแขนของแม่ฉันสงสัยว่าพ่อแม่ของฉันถือว่าพฤติกรรมนี้เป็น "ปกติ" อาจเป็นเพราะครอบครัวที่หนีการค้างค่าเช่าบางครั้งประพฤติตนในลักษณะนี้ ("แสงจันทร์")แน่นอนว่าเงินคือทุกสิ่งแม้ว่าคุณจะมีเงินจำนวนน้อย คุณก็สามารถเรียกแท็กซี่และคนเฝ้าประตูหรือนำกระเป๋าเดินทางไปไว้ข้างหน้าโดยรถไฟ อย่างน้อยก็จนถึงปี 1970 ซึ่งยังคงให้บริการสำหรับผู้มาพักผ่อนในชายฝั่ง Clyde และนักเรียน Oxford ในช่วงปี 1960ความสะดวกสบายดังกล่าวดูเหมือนว่าจะเป็นงานของ Waugh หรือ Wodehouse แต่ฉันจำได้ว่าเพื่อนในโรงเรียนคนหนึ่งได้รับการบอกกล่าวจากแม่ผู้ทะเยอทะยานทางสังคมของเขาว่า “ให้เงิน 1 ชิลลิงแก่พนักงานยกกระเป๋า แล้วให้เขานำคุณและกล่องของคุณขึ้นรถไฟใน North Berwick”การมีอยู่ของกระเป๋าเดินทางไร้ล้อนั้นขึ้นอยู่กับประเภทของคนรับใช้ที่มีค่าจ้างน้อย และกุลีเสื้อแดงเหล่านี้ยังคงพบเห็นได้บนชานชาลารถไฟของอินเดียโดยวางสัมภาระของคุณไว้บนศีรษะอย่างชำนาญดูอีกครั้ง
แต่ดูเหมือนว่าล้อไม่ได้แนะนำต้นทุนแรงงาน แต่เป็นระยะทางที่ราบเรียบของสนามบินจำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมในประวัติศาสตร์ของสิ่งของในชีวิตประจำวัน กระเป๋ายังไม่อยู่ในระดับทุนการศึกษาที่ Henry Petroski ทำกับดินสอ หรือ Radcliffe Salaman สำหรับมันฝรั่งในระดับวิชาการ และเช่นเดียวกับสิ่งประดิษฐ์เกือบทุกอย่าง คนมากกว่าหนึ่งคนสามารถกล่าวอ้างได้อย่างน่าเชื่อถือว่าน่ายกย่องอุปกรณ์ติดล้อที่ติดกับกระเป๋าเดินทางปรากฏขึ้นในทศวรรษที่ 1960 แต่จนถึงปี 1970 Bernard D. Sadow รองประธานบริษัทผลิตกระเป๋าเดินทางในแมสซาชูเซตส์ก็มีความศักดิ์สิทธิ์แบกกระเป๋าเดินทางหนักสองใบไว้บนหลังหลังจากไปเที่ยวพักผ่อนในทะเลแคริบเบียน เขาสังเกตเห็นที่ด่านศุลกากรว่าพนักงานสนามบินเคลื่อนย้ายอุปกรณ์หนักบนพาเลทที่มีล้อโดยแทบจะไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ ที่ด่านศุลกากรตามรายงานของ New York Times โดย Joe Sharkley 40 ปีต่อมา Sadow บอกภรรยาของเขาว่า “คุณรู้ไหม นี่คือกระเป๋าเดินทางที่เราต้องการ” และเมื่อเขากลับไปทำงาน เขาก็ดึงโรลเลอร์สเก็ตออกจากท้ายตู้ .และติดตั้งไว้ในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่มีเชือกรูดด้านหน้า
มันใช้งานได้ดี ทำไมไม่ล่ะ?– สองปีต่อมา นวัตกรรมของ Sadow ได้รับการจดทะเบียนเป็นสิทธิบัตรของสหรัฐอเมริกา #3,653,474: “Rolling Baggage” ซึ่งอ้างว่าการเดินทางทางอากาศเป็นแรงบันดาลใจของเขา“สัมภาระเคยถูกจัดการโดยพนักงานยกกระเป๋าและโหลดขึ้นและขนถ่ายในสถานที่ที่เป็นมิตรต่อท้องถนน ในขณะที่อาคารผู้โดยสารขนาดใหญ่ในปัจจุบัน … เพิ่มความซับซ้อนในการจัดการสัมภาระ [ซึ่ง] อาจเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดสำหรับผู้โดยสารสายการบิน”, กระเป๋าล้อลากจะตามไม่ทันโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายต่อต้านความสะดวกสบายของกระเป๋าเดินทางแบบมีล้อลาก—“เป็นสิ่งที่ดูเป็นผู้ชายมาก” Sadow เล่าใน The New York Times—และข้อเท็จจริงที่ว่ากระเป๋าเดินทางของเขาค่อนข้างเทอะทะและเป็นรูปสี่เหลี่ยมที่มีเบรกในแนวนอนเช่นเดียวกับทีวีของ Logie Baird มันถูกแทนที่อย่างรวดเร็วด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง ในกรณีนี้คือ Rollaboard สองล้อที่สร้างโดยนักบิน Northwest Airlines และผู้ที่ชื่นชอบงาน DIY Robert Plath ในปี 1987 ออกแบบในปี 1999 เขาขายโมเดลรุ่นแรกๆ ให้กับลูกเรือกระดานม้วนมีที่จับยืดหดได้และสามารถม้วนในแนวตั้งโดยมีความเอียงน้อยที่สุดสายตาของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินที่นำทางพวกเขาไปรอบๆ สนามบิน ทำให้สิ่งประดิษฐ์ของ Plath เป็นกระเป๋าเดินทางสำหรับมืออาชีพผู้หญิงเดินทางคนเดียวมากขึ้นเรื่อยๆชะตากรรมของกระเป๋าเดินทางไร้ล้อได้รับการตัดสินแล้ว
ในเดือนนี้ ฉันเดินทางไปทั่วยุโรปด้วยโรลลาบอร์ดรุ่นเก่ารุ่นสี่ล้อ ซึ่งเป็นรุ่นที่ฉันใช้ช้าเพราะสองล้อดูเหมือนจะบาปมากพอแล้วในโลกของผู้ชายที่มีกระเป๋าเดินทางใบเก่าแต่: สองล้อดี สี่ล้อดีกว่าเราไปถึงที่นั่นด้วยการเลี้ยวที่คดเคี้ยว – รถไฟ 10 ขบวน เรือกลไฟทะเลสาบ 2 ขบวน รถไฟใต้ดิน โรงแรม 3 แห่ง – แม้ว่าฉันจะเข้าใจว่ามันยากสำหรับฉันที่จะไปได้ทุกที่โดยที่ Patrick Leigh Fermor หรือ Norman Lewis อยู่ในระดับเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่าความสำเร็จจะไม่มีเลย การถ่ายโอนเหล่านี้จะต้องใช้บริการรถแท็กซี่ขนส่งสาธารณะเต็มรูปแบบเราย้ายไปมาระหว่างรถไฟ เรือ และโรงแรมได้อย่างง่ายดายบนถนนที่ดีและราบเรียบ รถขับเคลื่อนสี่ล้อดูเหมือนจะสร้างพลังของตัวเองเมื่อการเดินทางยากขึ้น ตัวอย่างเช่น ในตูร์เดอฟร็องส์หรือที่รู้จักกันในชื่อ Pave เป็นเรื่องง่ายที่จะกลับไปขี่สองล้อและลงทางลาดชันต่อไป
บางทีการถือกระเป๋าเดินทางก็ไม่ใช่เรื่องดีเสียทีเดียวสิ่งนี้กระตุ้นให้ผู้คนขนสัมภาระมากเกินความจำเป็น—มากเกินกว่าที่พวกเขาจะบรรทุกได้ในวันที่ไม่มีล้อ—ในกระเป๋าเดินทางขนาดเท่าถังน้ำทะเลที่เกะกะบริเวณล็อบบี้ด้านหน้ารถตู้และทางเดินรถบัสแต่นอกเหนือจากเที่ยวบินราคาประหยัดแล้ว ยังไม่มีการพัฒนาสมัยใหม่อื่นใดที่ทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นเราเป็นหนี้ Sadow และ Plath ล้อพลาสติกที่ทนทานและสตรีนิยม