ชีวิตก่อนที่กระเป๋าเดินทางจะมีล้อเป็นอย่างไร?|เอียน แจ็ค

ช่วงปี 1990 กระแสการเดินทางเริ่มเปลี่ยนไปการเปลี่ยนแปลงก่อนหน้านี้เกิดขึ้นจากสิ่งประดิษฐ์ที่รู้จักกันดี: เมื่อเครื่องจักรไอน้ำที่เปล่งเสียงดังกล่าวเข้ามาแทนที่กงเกวียนที่คร่ำครวญ (หรือใบเรือที่กระพือปีก);เครื่องบินไอพ่นเจาะใบพัดหึ่งแต่ตัวเลือกใหม่นี้เป็นประชาธิปไตยและแพร่หลายมากขึ้นสามารถได้ยินได้ทุกที่ – ในทุกตรอกซอกซอยเล็ก ๆ และในสถานที่ที่นักเดินทางมักไป: ที่สถานีรถไฟ ในล็อบบี้ของโรงแรม และที่สนามบินฉันได้ยินมันบนถนนใกล้บ้านเกือบทั้งวันทั้งคืน แต่โดยเฉพาะในช่วงเช้าตรู่เมื่อผู้คนเดินทางไกล"Doo-doo, doo-doo, doo-doo, doo-doo" - นี่คือคำอธิบายของอิมเพรสชั่นนิสต์สำหรับเด็กหากเราได้ยินเสียงนี้เมื่อ 30 ปีก่อน เราอาจจินตนาการถึงนักสเก็ตอินไลน์ที่ตื่นขึ้นในตอนเช้าเพื่อฝึกซ้อมตอนนี้คนคนนั้นสามารถเป็นใครก็ได้: ทนายความที่มีวิกผมและเอกสารทางกฎหมาย ครอบครัวที่มีสัมภาระเพียงพอสำหรับการเข้าพักสองสัปดาห์ใน Algarveเบาหรือหนัก ใหญ่หรือเล็ก กระเป๋าเดินทางอีกใบส่งเสียงกึกก้องผ่านรอยแตกบนทางเท้าระหว่างทางไปสถานีขนส่งหรือสถานีรถไฟใต้ดิน
ชีวิตก่อนที่กระเป๋าเดินทางจะมีล้อเป็นอย่างไร?เช่นเดียวกับหลายๆ คนในรุ่นราวคราวเดียวกัน พ่อของฉันสวมกล่องกระดาษแข็งไว้ที่ไหล่ซ้ายเขาดูเหมือนกะลาสีเรือและพายเรือ ราวกับว่าหีบหนักๆ จะหนักได้ไม่เกินนกแก้ว แม้ว่านี่หมายความว่าจะเพลิดเพลินไปกับการสนทนา เขาต้องไปทางขวาเสมอ ก่อนที่เขาจะตอบคำถามที่ไม่คาดคิดทางซ้าย เขา ต้องเลี้ยวไปทางนั้นอย่างช้าๆ สบายๆ เหมือนม้าปิดตาคำนับฉันไม่เคยเชี่ยวชาญเทคนิคการสะพายไหล่และคิดกับตัวเองว่ากระเป๋าเดินทางมีหูหิ้วและควรใช้งาน แม้ว่าเหตุผลที่แท้จริงอาจเป็นเพราะฉันไม่แข็งแรงพอพ่อของฉันสามารถเดินทางไกลพร้อมกระเป๋าเดินทางได้เช้าวันอาทิตย์วันหนึ่ง เมื่อน้องชายของฉันกลับมาจากบ้านเพื่อไปกองทัพอากาศ ฉันจำได้ว่าเดินกับเขาสองไมล์ขึ้นเขาไปยังสถานี ไม่มีพาหนะอื่นใด แต่เราหาไม่พบพ่อของฉันสะพายกระเป๋าเดินทางของลูกชายไว้บนไหล่ของเขาราวกับว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่ากระเป๋าเป้ ซึ่งคณะนักร้องประสานเสียงร้องเพลงนี้ใน 10 อันดับแรกของเพลง “The Happy Bum” ในตอนนั้น
คนอื่นชอบเทคนิคอื่นภาพถ่ายตามท้องถนนแสดงให้เห็นรถเข็นเด็กที่อาจเกลื่อนไปด้วยกระเป๋าเดินทางในช่วงวันหยุด ในขณะที่รถเข็นเด็กที่พกพาสะดวกกว่านั้นอยู่ในอ้อมแขนของแม่ฉันสงสัยว่าพ่อแม่ของฉันมองว่าพฤติกรรมนี้เป็น "เรื่องปกติ" อาจเป็นเพราะบางครั้งครอบครัวก็ย้ายออกจากหนี้ค่าเช่า ("แสงจันทร์ผ่านไป")แน่นอนว่าเงินคือทุกสิ่งหากคุณมีสัมภาระเพียงเล็กน้อย คุณสามารถเรียกแท็กซี่และพนักงานยกกระเป๋าหรือให้กระเป๋าเดินทางของคุณไปส่งที่รถไฟ ซึ่งเป็นความสะดวกสบายที่นักท่องเที่ยวใน Clyde Coast ต้องการในทศวรรษ 1960 และอย่างน้อยในทศวรรษ 1970นักเรียนอ็อกซ์ฟอร์ดดูเหมือนงานของ Waugh หรือ Wodehouse แต่ฉันจำได้ว่าแม่ผู้ทะเยอทะยานทางสังคมของเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งพูดกับเขาว่า "ให้เงิน 1 ชิลลิงกับคนเฝ้าประตู แล้วให้เขาเอาคุณและกล่องของคุณไปวางไว้ที่ North Berwick บนรถไฟ"การมีอยู่ของกระเป๋าเดินทางไร้ล้อนั้นขึ้นอยู่กับประเภทของคนรับใช้ที่ได้รับค่าจ้างต่ำ กุลีเสื้อแดงที่ยังคงพบได้บนชานชาลารถไฟของอินเดีย วางสัมภาระของคุณไว้บนศีรษะอย่างชำนาญและวิ่งหนีไป ทิ้งนักเดินทางที่ไม่มีประสบการณ์ไว้ด้วยความหวาดกลัว เพื่อเขาจะไม่เห็นอีกเลย
แต่ดูเหมือนว่าล้อไม่ได้เกิดขึ้นเพราะค่าแรง แต่เป็นเพราะระยะทางที่ใหญ่และแบนของสนามบินจำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมยังมีทรวงอกที่สามารถพบได้ในประวัติศาสตร์ของสิ่งของในชีวิตประจำวันเพื่อติดบางอย่างเช่น Henry Petroski ลงในดินสอหรือ Radcliffe Salaman ลงในมันฝรั่ง และเช่นเดียวกับสิ่งประดิษฐ์เกือบทุกอย่าง คนมากกว่าหนึ่งคนสามารถอ้างสิทธิ์ในข้อดีของมันได้อย่างถูกกฎหมายนี้.อุปกรณ์ติดล้อที่ติดกับกระเป๋าเดินทางมีมาตั้งแต่ทศวรรษ 1960 แต่จนถึงปี 1970 Bernard D. Sadow รองประธานบริษัทผลิตกระเป๋าเดินทางในแมสซาชูเซตส์มีความคิดเมื่อกลับถึงบ้านจากการพักผ่อนกับครอบครัวในทะเลแคริบเบียน เขาต่อสู้กับกระเป๋าเดินทางหนักสองใบและสังเกตเห็นที่ด่านศุลกากรว่าเจ้าหน้าที่สนามบินเคลื่อนย้ายอุปกรณ์หนักบนพาเลทที่มีล้อโดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อยหรือแทบไม่มีเลยที่ด่านศุลกากรตามรายงานของ Joe Sharkley ใน The New York Times 40 ปีต่อมา Sadow บอกภรรยาของเขาว่า “คุณรู้ไหม นี่คือกระเป๋าเดินทางที่เราต้องการ” ก่อนกลับไปทำงานกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มีสายรัดด้านหน้า
มันใช้งานได้ดี ทำไมไม่ล่ะ?– สองปีต่อมา นวัตกรรมของ Sadow ได้รับการยื่นเป็นสิทธิบัตรของสหรัฐอเมริกา #3,653,474: “กระเป๋าเดินทางแบบม้วน” โดยอ้างว่าได้รับแรงบันดาลใจจากการเดินทางทางอากาศ“สัมภาระเคยถูกขนโดยพนักงานขนกระเป๋าและขนขึ้นและขนลงข้างถนน และเทอร์มินอลขนาดใหญ่ในปัจจุบัน … เพิ่มความซับซ้อนในการจัดการสัมภาระ ซึ่งบางทีอาจกลายเป็นความยากลำบากที่สุดที่การบินเคยเผชิญมาผู้โดยสาร".ความนิยมของกระเป๋าเดินทางล้อเลื่อนเป็นไปอย่างช้าๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายต่อต้านความสะดวกสบายของกระเป๋าเดินทางที่มีล้อ ซึ่ง “เป็นสิ่งที่ดูเป็นผู้ชายมาก” Sadow เล่าใน The New York Times— ทั้งที่จริง ๆ แล้วกระเป๋าเดินทางของเขาเป็นรถสี่ล้อที่ค่อนข้างเทอะทะและลากในแนวนอนเช่นเดียวกับทีวีของ Logie Bird มันถูกแทนที่อย่างรวดเร็วด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง ในกรณีนี้คือ “โรลลาบอร์ด” สองล้อที่ออกแบบโดย Robert Plath ในปี 1987 Robert Plath Plath นักบินของ Northwest Airlines และผู้ที่ชื่นชอบงาน DIY ได้ขายโมเดลรุ่นแรกๆ ของเขาให้กับลูกเรือคนอื่นๆ .สมาชิก.โรลเลอร์สเกตบอร์ดมีด้ามจับยืดหดได้และสามารถม้วนในแนวตั้งโดยเอียงเล็กน้อยสายตาของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินที่ถือพวกเขาไปทั่วสนามบินทำให้สิ่งประดิษฐ์ของ Plath เป็นกระเป๋าเดินทางสำหรับมืออาชีพผู้หญิงเดินทางคนเดียวมากขึ้นเรื่อยๆชะตากรรมของกระเป๋าเดินทางไร้ล้อได้รับการตัดสินแล้ว
เดือนนี้ฉันขับรถโรลลาบอร์ดรุ่นเก่ารุ่นสี่ล้อไปทั่วยุโรป ซึ่งเป็นรุ่นที่ฉันใช้ช้าเพราะสองล้อดูเหมือนจะบาปพอสมควรในโลกของผู้ชายในกระเป๋าเดินทางใบเก่าอย่างไรก็ตาม: สองล้อดี สี่ล้อดีกว่าเราไปถึงที่นั่นด้วยวงเวียนและเส้นทางที่ค่อนข้างลำบาก – รถไฟ 10 ขบวน เรือกลไฟ 2 ลำ รถไฟใต้ดิน 3 แห่ง – แม้ว่าฉันจะเข้าใจว่าเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะทำให้ฉันอยู่ในระดับเดียวกับ Patrick Leigh Fermor หรือ Normanระดับหนึ่ง แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นความสำเร็จที่ไม่ต้องใช้แท็กซี่สำหรับรถปิคอัพเหล่านี้การขนส่งสาธารณะสามารถเข้าถึงได้ง่ายเราย้ายไปมาระหว่างรถไฟ เรือ และโรงแรมได้อย่างง่ายดายบนถนนที่เรียบและดี รถสี่ล้อดูเหมือนจะสร้างพลังงานได้เอง และเมื่อการเดินทางเริ่มลำบาก (เช่น Tour de France เรียกว่ารถปูผิวทาง) ก็ง่ายที่จะถอยกลับไปหารถสองล้อวีลเลอร์และลงทางลาดชันต่อไป
บางทีรถเข็นอาจไม่ใช่สินค้าในรูปแบบที่บริสุทธิ์ที่สุดสิ่งนี้กระตุ้นให้ผู้คนขนของมากเกินความจำเป็น—มากกว่าที่พวกเขาจะขนได้ในยุคที่ไม่มีล้อ—ในกระเป๋าเดินทางขนาดเท่ากล่องขนส่งที่อุดตันทางเดินของรถบรรทุกและรถโดยสารแต่นอกเหนือจากเที่ยวบินราคาประหยัดแล้ว ยังไม่มีการพัฒนาสมัยใหม่อื่นใดที่ทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นเราเป็นหนี้สิ่งนี้กับ Sadow และ Plath เช่นเดียวกับล้อพลาสติกที่ทนทานและสตรีนิยม